කාලකන්නි (?) තුන්දෙනෙක් එක්ක විනාඩි තුනක්...

"උඹ දැන් revision යනවද?"
"නොයා බෑනෙ"
"එතකොට උඹ class යන්නෙ නොයා බැරිකමට?"
"Class නොයා කොහොම A/L ගොඩදාන්නද?"
"A/L pass නොවුනට මැරෙන්නෙ නෑනෙ"
"උඹ නම් කියයි. උඹට සල්ලි තියෙනවනෙ. අපි වගේ එවුන් A/L නොකර වෙන මොනව කරන්නද?
"ඇයි බන් දැන් ඔය ඕනෙතරම් දේවල් තියෙන්නෙ කරනවනම්? ඉස්සර වගෙ A/L වලට මැරෙන්න ඕනයැ? Student loan එකකින් private degree එකක් ක‍රපන්"

කෝපරේට් ලෝකය.

දඩාස්!

උදේ පාන්දර නැගිටින්නෙ ඇඳ උඩ නෙවෙයි ඇඳෙන් බිම වැටුනහම. එලාම් එක බල්ලට ගියාවේ. දැනටත් පරක්කුයි.

අම්මා උදේ පාන්දරම හදල දුන්න දුං දාන කෑම කාලා කටත් පුච්චා ගත්තා. අවුලක් නෑ  දත් මදිනකොට හරි යයි. කැතරිනා පරාදයි මම නාලා කරලා, ඇඳුම් ඇඳලා, සපත්තු දාලා ලෑස්ති වෙන වේගෙට. කොහොම කොහොම හරි අම්මටවත් වඳින්නෙ නැතිව, ගෙයිං එළියට පැනල බස් එකක එල්ලුනා.

"අයිසේ වට් බ්ලඩි ට්රැෆික්!" වටිං ගොඩිං මට ඇහෙනවා.
කාර් එකක් ගන්නකල් විතරයි. ඊට පස්සෙ යතෑකිනෙ පුක කෑඩිච්ච කඩියා වගේ.

අපොයි පොත් ප්‍රදර්ශනේ!

කොළඹ පොත් ප්‍රදර්ශනේ

ලාබෙට පොත්

ඊටත් වඩා ලාබෙට කෙල්ලො

වෙසක් කූඩු, තොරණ වගෙ

කෙලෙහිගුණේ හෙටත් ‍රකිමුද අපි?

මාසෙ පඩිය තිස්දාහයි
ගෑණියි, මමයි, අම්මයි, තාත්තයි, දරුවො දෙන්නයි
අම්මා ලෙඩින්
බෙහෙත්වලට මාසෙට පන්දාහයි
ළමයින්ගෙ ඉස්කෝල වලට දෙදාහයි
ලයිට් බිල් වතුර බිල් ණය ණය ණය....
පඩිය ඉවරයි

අනාගැනීම.

“මෝඩයා! මැටි හරකා! කිව්වා නේද ඔය වගේ වැඩ කරන්න එපා කියල!”
“තමුසෙව හැදුවට මටයි ගහන්න ඕන!”

අහල පුරැදු යි වගේ නේද?

"පුතේ, හොඳ පුතා වගේ ගිහිං කඩෙන් අර බඩු ටික අරං ඵන්න."
"මගෙ හොඳ දූ ගිහිං රෙදි ටික වේලෙන්න දාන්න."

අවුරුදු පහේ හයේ මතක ඇති කාලෙක ඉදන් ම අපිට අපේ අම්මා තාත්තාගෙන් මේ වගේ දේවල් අහන්ට ලැබෙන්න ඇති අනිවාර්යයෙන්ම.

ඔව්. ඇත්ත.
අම්මා තාත්තා අපේ හොඳ වැඩ ‍‍අගයන්නෙත්‍‍, නරක වැඩ වලට බනින්නෙත්, ගහන්නෙත් අපිට උගන්නන්න. අපිට තියෙන ආදරේට.

නැහැදිච්ච කෙල්ල - අත්දැකීමක් යැයි සැලකිය හැකි යමක්

අව්ව සැර වුනත්, ගස් නිසා වැව් කන්ඩිය හෙවනයි. මම වැව් කන්ඩිය දිගේ ඇවිදන් යනවා. ඉස්කෝලෙ එක්සිබිශන් එකට ෆොටොස් ගන්න ආවට, ආවෙ අපරාදෙ කියලා හිතෙන තරමට රස්නෙයි. මාත් එක්ක ආපු එකා මට බනිනවා. හරියට හම්බන්තොට එමුයි කිව්වෙ මම වගේ!
"උඹ තමයි කිව්වෙ ගම්වල වස්තු බීජ තියෙනව කියල!" ඌ කියනවා. ඉතින් යකෝ මම කිව්වද උඹට මාත් එක්ක එන්නෙයි කියලා? ඌ ආට්ස් කාරයා. අනේ උගෙ ආට්ස්!
ඌ ගහක් යට වාඩිවෙනවා.
"අව්ව අඩු වෙනකන් මම මෙතනින් හෙල්ලෙන්නෑ.බලපන් ඔය අව්වෙ කොහොමද යන්නෙ කියලා?" ඌ කියනවා.

ඇත්තටම ඔහු වීරයෙක් ද?

කෝච්චිය පරක්කුයි. සීතල හුළඟත් එක්ක එන හිරිකඩට ඔලුවෙ ඉඳන් තෙමෙනවා. ඒත් කුඩේකුත් නැතුව හොඳ ගාණට තෙමිලා, පෙඟිලා ඉන්න නිසා ඒක ඒ තරම් ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ මට. මම උඩ බිම බල බල ඉන්නවා. කෝච්චිය තවම නෑ. මට ටිකක් ඈතින් තාත්තෙක්ගෙ අතේ එල්ලුන පුංචි කෙල්ලෙක්. අවුරුදු එකොළහක්, දොලහක් වයස ඇති ඈට. ඈ මොකද්දෝ දෙයක් ගැන හරි උනන්දුවෙන් කතාකරන බව පේනවා. ඇගේ තාත්තා සැරින් සැරේ ඈ අසන දේවල් වලට පිළිතුරු දෙන හැටිත් මට පේනවා. ඔවුන්ගෙ කතාව අහන් ඉන්න ආසාවක් මට එනවා.
'අනුන්ගෙ කතා අහන් ඉන්න එක කැත පුරුද්දක්!' කියලා මට දැන් බනින්නෙපා. ඒ කෙල්ල කතාකරන විදිය හරිම හුරතල්. ඉතින් මම ඔවුන්ගෙ ආසන්නයට ඇවිදන් ‍යනවා.

සාහිත්‍ය මාසයට පොඩි අයිඩියා එකක්..

සැප්තැම්බර්. සාහිත්‍ය මාසය.

මේ සාහිත්‍ය මාසය නිසාත්, කොළඹ පොත් ප්‍රදර්ශනය ළඟ ළඟම එන නිසාත්, පොඩි අයිඩියා එකක් දෙන්න හිතුන අපේ “ජෝඩු දාල ඉන්න එවුන්ට”..

කතාව මෙහෙමයි.

ලව් කරන ගොඩක් කොල්ලො (ඒ කියන්නෙ ඔය ලව් කළාට ලව් කිරිල්ල ගැන මෙලෝ අයිඩියා එකක් නැති අයියලයි, ලෝබ කුණාලයි ඇරුනම අනිත් උන්) සාමාන්‍යයෙන් කරන දෙයක්නේ ඔය කෙල්ලව එහෙ මෙහෙ එක්කන් ගිහින් කන්න බොන්න අරං දෙන එක. කෙල්ලෙක්ව සෙට් කරගන්න දත කන උනුත් හදනවනෙ ඒවා මේවා අරං දීල වැඩේ ගොඩදාගන්න.

ඇත්තටම ප්‍රේමයේ නාමයෙන් ඔක්කොම විඳගෙන ඉන්න එක වීරකමක්ද?

"ආදරේ වෙනුවෙන් හැමදෙයක්ම දරාගෙන ඉන්න එක නේද වටින්නෙ?", ඈ මගෙන් අහනවා.

ඈ මගෙ හොඳම යෙහෙළිය. ඈව මම අඳුනගෙන දැන් අවුරුදු අටකටත් වැඩි. ඊට කලින් ඉඳන්ම අඳුනන අය හිටියත්, ඈ තරම් මට සමීප වුනේ නැහැ කවුරුවත්.

දැන් ඈට ගැටලුවක්. ඇගෙ ප්‍රේමය පිළිබඳ ගැටලුවක්.

ඈ නිතරම මා සමග ඇගේ ප්‍රේමය පිළිබඳ තොරතුරු කිවුවා. ඒවා සතුටින් කියූ දේවල් වලට වඩා දුක්ගැනවිලි ලෙසයි මට හැඟුනේ.
"එයා කැමති නෑ මම පිරිමි ළමයි ආශ්‍රය කරනවට"

"හොවර්ඩ් කෙලී සහ කිරි වීදුරුවේ කතාව"

පොඩි කතාවක්. සමහරවිට අහලත් ඇති. කමක් නෑ, කියවල බලන්න. ඊට පස්සෙ ඉතුරු ටික.

***

ඉස්කෝලෙ යන්න සල්ලි හොයාගන්න විදිහක් නැතුව, ගෙයින් ගෙට ගිහින් බඩු විකුණන්න පුරුදුවෙලා හිටපු කොලුගැටයෙක් හිටිය. හොවර්ඩ් කෙලී තමයි නම. දවසක් මෙයා බඩගිනි වෙලා බලනකොට අතේ තියෙන්නෙ සත දහයයි.  සත දහයකට කන්න දෙයක් ගන්න බැරි නිසා මිනිහ හිතනව ඊළඟට යන ගෙදරින් මොනව හරි කන්න ඉල්ලගන්න ඕනේ කියල.

ඉතිං මිහින ඊළඟ ගෙදරට ගිහින් දොරට තට්ටු කරනව. ලස්සන තරුණ ගෑනු කෙනෙක් ඇවිත් දොර අරිනව. දැන් කොල්ලට කන්න දෙයක් ඉල්ලන්න මොකද්ද වගේ.

Indifference.

Indifference is the rain that falls upon you as well as me. It doesn't give a damn who we are or what we do.
It is the predator sinking its teeth onto its victims neck. It is hungry. No offense.
It is when you feel nothing, null and void.

තමුසෙගෙ කෙහෙම්මල් ආදරේ..

මම තමුසෙට ආදරේ නෑ
මගේ ආදරේ සාපේක්ෂයිලුනෙ
(තමුසෙගෙ ආදරේ වගේම)
මම ඉන්නෙ තමුසෙගෙ පාලු මකන්න
වැඩ නැති වෙලාවට කතා කර කර ඉන්න
තමුසෙ මට ආදරේලු

ජාතිවාදී හම්බ කොල්ලෙක් මෙසේ කියයි

“අර බලපන් අයියා අර මෝඩ යක්කුල ටික ආ! හිහී.. මං කිව්වෙ අර “ශර්ව-ආගමික” ශෙට් එක.. අපිව බේරගන්න අපිට වඩා අමාරුවක් උන්ට තමා තියෙනවා. උන් හිතාගෙන ඇති අපි උන්ට ශපෝට් කියල ආ! අයියෝ ශල්ලි ආ! දැන් බලනකො අපි ළමයිල හදල හදල රට අල්ලනකොට.. හිහී!