"ඔය තරම් පොඩි වයසෙන් මහණ වෙන්න ලැබිච්ච එක කොච්චර පිනක්ද?" "ඇහ්??!?"

ලංකාවෙ තරම් දේශපාලන අරමුණු සඳහා කුඩා දරුවන් විකුණාගෙන කන රටක් මම මීට පෙර දැක නැත. ලංකාවෙ දේශපාලකයින්ට, ළමාරක්ශණ අධිකාරියට ළමයින් මතක්වෙන්නේ එක්කෝ ඡන්දයක් ලඟ ඇති විටය. නැත්නම් ළමා දිනේටය. රට වටේ ඇවිදින ආඩම්බරකාර තාත්තලා හා සමාගම ළමයින්ව වඩාගෙන උන්ගේ අම්මලාවත් සිපගැනීමෙන් මුළු රටටම ළමා හා කාන්තා ප්‍රශ්න අමතක කරවනු ලබයි. "අනේ.. දැක්කද එතුමාලා ළමයි ගැන කොච්චර හිතනවද කියලා?"

අද මේ ලියන්නට යන්නේ ඒ පිළිබඳව නොවේ. නමුත් ඒ හා ළඟින් යන සිදුවීමක් ගැන යැයි කිව හැක.


ගමේ පන්සලේ කුඩා දරුවන් සත්දෙනෙකු මහණ කරවනු ලැබුවේ ගිය සතියේය. ඒ දැක බලාගැනීම පිණිස ගිය ආච්චි අම්මලා නම් කිවුවේ, "ඔය තරම් පොඩි වයසෙන් මහණ වෙන්න ලැබිච්ච එක කොච්චර පිනක් ද? පතාගෙන ආපු හැටි වෙන්නැති" කියාය. මට එසේ නොහිතෙන්නේ පෙර කළ කුමන පවකටදැයි මම නොදනිමි.

මම කුඩා කළ සිටම හැදී වැඩුනේ බෞද්ධ පරිසරයක වුවත්, මගේ මව හෝ පියා කෙදිනකවත් ඔවුන්ගේ මතවාද හෝ සිරිත් විරිත් මට පොවන්නට තැත්කළේ නැත. මට ඉගැන්වූයේ ප්‍රශ්න කරන්නටය. එබැවින් මම ප්‍රශ්න කරමි. ළමා මහණකරනය බෞද්ධ පිළිවෙතක්ද?

කුඩා දරුවන් මහණ කරන්නැයි බුදුරජාණන් වහන්සේ කිසි කලෙක දේශනා කර නැත. උන්වහන්සේ එසේ කළ අවස්ථා ඇත්තේද අතලොස්සකි. ඒ ද නොකරම බැරි අවස්ථා වලය. සුනීත, සෝපාක හා රාහුල මහණ කලේ වෙනත් විකල්පයක් නොමැති අවස්ථා වලය.  එසේම වෙනත් විකල්පයක් නොමැති අවස්ථාවල ගත් මෙවැනි පියවර බුදුරදුන් ළමා මහණකරනය අනුදැන වදාල බවට සාක්ෂි නොසපයයි.

සෑම දරුවෙකුට ළමාවියක් තිබිය යුතුය. තම දෙමාපියන්, නෑසියන් අතරේ, සමවයස් ළමුන් කාණ්ඩ හා කෙලිදෙලෙන් ගතකිරීමට, පෞරුශයකින් තව ජීවිතය ගොඩනගාගැනීමට කුඩා දරුවෙකුට කාලයක් තිබිය යුතුය. එම කාලය ආගමික ස්ථානයකට කො‍ටුකර, දරුවාට ළමාවිය සිපිරි ගෙයක් කිරීම අනුමත කළ නොහැක්කකි. සෙල්ලම් කිරීමට නොහැකිව සුසුම් හෙලන දරුවාට කිසිදිනෙක එම අඩුපාඩුව පිරිමසා ගත හැකිද?

එසේම කුඩා දරුවන් මහණ කිරීමෙන් ශාසනයට වන යහපතක් නම් නැත. ශාසනය පෝෂණය කිරීමට තරම් වැඩුනු නුවණක් ඔවුනට නැතුවා මෙන්ම අනිකෙකුට බුද්ධියෙන් යමක් පහදාදීමට තරම් සමාජමය දැනුමක්ද ඔවුනට නැති නිසාවෙනි.

ඒ එක කතාවකි. අනෙක් කතාව වන්නේ මෙම කුඩා දරුවන්ට සිදුවන ලිංගික හා නොයෙකුත් ආකාරයේ හිංසන විදිය. කුඩා දරුවකු තම නිවසේ සිටියදී ඔවුනට ලිංගික හිංසන වීමට ඉඩකඩ නැතුවා නොවේ. නමුත් පිරිමින් පමණක් සිටිනා සමාජයක් තුල කො‍ටුවූ විට එම අවධානම ඉහළ යන බව පමණක් අදහස් කරමි. එසේම ලංකාවේ සෑම හිමිනමක්ම ළමා අපචාරකයින් යැයි නොපවසමි.  නමුත් අවිවාහක, වැඩිහිටි පිරිමින් සිටිනා සමාජයක එවැනි අවධානමක් දකිමි. පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන්ට බයෙන් පන්සල එහාපැත්තේ වෙල් එලියේ ක්‍රිකට් ගසනා ළමුන් දෙස ආශාවෙන් හා ඊර්ෂ්‍යාවෙන් බලාසිටින කුඩා දැසක් වරක් අනුරාධපුර ගිය කලෙක දුටිමි. ඒ දැස පන්සල දෙසට හැරුනු විට, 'මේ මාගෙ ළමාකල උදුරාගත් ස්ථානයයි' නොසිතනු ඇත්ද? මෙම ගැටලුව පවතින්නේ බෞද්ධයින් අතරම පමණක් නොවේ. කිතුනු සෙමනේරි වලටද බඳවාගන්නේ කුඩා දරුවන්ය. නමුත් ඔවුන්ව ඔවුන්ගේ ළමා ජීවිතයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම ඈත් කරනු නොලැබෙයි. ඔවුනට සාමාන්‍ය මට්ටමක නිදහසක් ඇත.

තම දරුවා පන්සලට බාරදෙන බොහෝ දෙනා අහිංසක ගැමියන්ය. පඩිපෙල වාගේ සිටිනා දරු රොත්තෙන් එකෙක් හෝ වෙන කොහෙන්හෝ පෝෂණය වෙනවානම් ඔවුනට එය සහනයක් නිසාවෙනි. අපේ හණමිටි අදහස් දරන අවිචාරශීලී උන්දැලාද මේ මිනිසුන්ගේ ඔලුවට ඔබවන්නේ, "හතර වරිගෙම නිවන් යන පිනක් මේ!" කියාය. හතර වරිගෙම නිවන් යෑම කෙසේ වෙතත් පුනරුත්පත්තියක් ඇත්නම් අපායේ ඉපදීමට තරම් පවකි මෙය!  ඔබම සොයා බලන්න, පන්සල් පිරී ඇත්තේ එවැනි දුප්පත් අහිංසක දරුවන්ගෙන් හා හතර කේන්දරේ පාළු 'කාලකන්නින්ගෙන්' නොවේද කියා? දේශය හා ද්වීපය ගැන පම්පෝරි ගසනා එක උගතෙක්වත් තමන්ගේ දරුවෙක් යුධ හමුධාවට හෝ ශාසනයට බාරදී ඇත්ද?

වර්තමානයේදී කුඩා දරුවන් මහණ කරන්නේ තවත් අධිශ්ඨානයන්ද ඇතුවය. එක්කෝ තමන්වහන්සේ අපවත් වූ පසු ලේ නෑයෙක්ට පන්සල බාරදීමටය. නැතිනම් 'පර හම්බයින්ට' හමනන්නටය. හමුදාවට සොල්දාදුවන් බඳවා ගැනීමේ හෝ මේ ළමා මහණකරනයේ වෙනසක් නම් නැත. තමන්ගේ ජාතිවාදී අදහස් ඔලුවලට ඔබනු වස්, තවත් බෞද්ධ තලේබාන් පරපුරක් බිහිකරණු වස් මහණ කරනවා මිසෙක ශාසනයට ආදරයෙකින් කරනා මහණ කිරීමක් නොවේ මෙය. සිල්වත් හිමිවරුන්ගෙන් මෙම ශාසනයට කමක් නැත. අවශ්‍ය වන්නේ ගහනකොට ගැහීමට හැකි, මරනකොට මැරීමට හැකි නාන උන්නාන්සෙලාය. කුඩා කල සිට මොළ සේදූ විට මෙවැනි පරපුරක් සාදාගැනීම ඉතා පහසුය. එවිට සිංහලයාගේ හා බුදුන්ගේ දේශයේ අනාගතය ගැන සිතා සිත සාදාගැනීමට හැක. "අපි නැතත් අපේ පොඩි උන්නන්සෙලා හම්බයින්ට, දෙමළුන්ට ඇට්ටි හැලෙන්න දෙන්නැතෑ!"